Одним из интересных мест в нашем селе Шубино является наше старое кладбище, которое в отличие от нового, носит название Мазарлар өсте.(1602-1720 гг) .
Новое кладбище называется просто “Каберляр осте”, даже не “зиратлар”, как вариант казанско- литературный. Насколько мне известно, в близлежащих татарских селах есть просто старые кладбища, но с таким названием не упоминаются.А мы же, шубинцы, и сегодня говорим этим названием.
Повторяюсь, нам известно со слов бывшего нашего азанчея Башарова Ибрагима, который оставил информацию о том, что Садек бабай из д.Куйсуы авылы(село Овечий Овраг) первым дело заходил именно на это кладбище, т.е. на Мазарлар осте,помолился, и только потом шёл в гости шубинским муллам.
Существует быль о том,что когда начали прокладывать дорогу рядом с с.Шубино,
случайно нашли много останков.Три дня была гроза и пока останки не захоронили ненастье продолжалось.
Есть и другая легенда.Когда начали восстанавливать Мазарлар өсте,жительница села Шубино увидела сон о том,что по деревне
шел мужчина 2 метра ростом,в чалме и халате с большим мешком в руках,действительно предки шубинцев были высого роста.
О значении слова «мазар»,читайте работу кандидата исторических наук, Камолова Х. Ш.
Мазар, как принято в востоковедческой науке, представляет собой понятие, обозначающее место, которое посещают, и которое является объектом паломничества. Обычно это могила мусульманского «святого», а также любой другой памятник культа или религии, традиционно воспринимаемый как «святое место».
Отметим здесь также и то, что первоначально могила святых, как и другие религиозные места называлась «машхад» — место мученической кончины и погребения мусульманского святого [74, с.528]. Затем, после XI века, и прежде всего в неарабских странах, это слово было переосмыслено как «место погребения шахида», то есть могила погибшего за веру. В средние века понятие мазар приобрело более широкий смысл.
Под мазаром понимались не только те места, где были похоронены шахиды, но и где похоронены представители сословия святых: сейиды, ходжи, эшаны и туры, которые умерли естественной смертью.
Татарча:
Рәсемдә безнең иске зиратлар.Анда 1602 елдан алып 1720 еллага кадәр күмелгән авылыбызга нигез салган әби-бабайларыбыз, аларның балалары, оныклары, оныкларының балалары.
Бу зиратлар, бабайларыбыз беренче утырган җирләре ягалый, “билге” дигән урында. Шул урыннан башлана безнең дә язмышлар, диеп уйлыйм.
Кем исендә саклый авылыбызга нигез салган бабайларны — ул дөрес уйда, кем сакламый- бабайларның ул авылдашларга рәнҗүләре мөмкин. Аларның исемнәрен генә түгел, куйган хезмәтләрен онытмыйча, алар төзегән авылны да матур килеш тотыйк иде.
Нинди уйлар уйладылар икән алар 400 ел элек, алдагы көннәренә карап? Аларның көнкүрешләрен мин мөмкин кадәр күз алдыма китереп, яздым.
Бу дөньяда бер әйбер дә, шулай ук гомерләребез дә мәңгелек түгел. Авылларның да, бар күрәсен, үз гомерләре. Ул 400-500 елга тиң. Кайчак булса да, авылыбызда калмас яшәүчеләр, чөнки барыбызда шәһәргә китеп беттек.
Шул шәһәрдән, авылга вакытлыча кайтучы гына булсада, ахыр кеше, иске һәм яңа зиратларның чисталыгы турында уйларга тиеш.
Рехмәтем Ф.Рашидкә бу статьяны бу биттә язган өчен.
Текста, бигрәк кирәкле сүзләрне тагын бер кат билгелим : «Кем исендә саклый авылыбызга нигез салган бабайларны – ул дөрес уйда, кем сакламый- бабайларның ул авылдашларга рәнҗүләре мөмкин».
Мин үзем дә бик нык куркам шул сүзләрдән. Шуннан чыгып, кирәкле догаларымны укыганда мин аларны онытмыйм,
чтобы алар миңа һәм минем гаиләмә рәнҗемәсеннәр диеп, так как аларның исемнәре билгеле бүгенгесе көнне.
Другое дело, белмәсәк иде.